Je bent jong en je rouwt wat

Toen Lisanne van Sadelhoff (1989) haar moeder verloor, reageerde ze zoals veel mensen uit haar generatie zouden doen: er moest toch wel ergens een handboek bestaan, een duidelijk stappenplan waarmee ze het rouwen snel kon afvinken van haar to-do-lijst. Spoiler: dat boek bestond niet. Wat er wél was? Vrienden die zich spontaan tot rouwexperts ontpopten en haar overspoelden met goedbedoelde adviezen en clichés. Soms schrok ze van hun woorden — “Gelukkig heb je de herinneringen nog” — of waren ze ronduit pijnlijk — “Ik hoop dat je moeder rustig is gestorven.” (NEE!!!). Maar op andere momenten hielpen diezelfde zinnen haar juist door de dag heen — “Je moeder is elke traan waard.”

Het cliché dat ze wél kan beamen: elk rouwproces is uniek. Je bent jong en je rouwt wat is dan ook geen gids met tips, maar een eerlijk, rauw en troostend boek dat één ding glashelder maakt: zwijgen is nooit beter dan delen.